Οἱ Ὁσιομάρτυρες αὐτοί, ὑπῆρξαν στὰ χρόνια του βασιλιὰ Κωνσταντίνου ΣΤ’ καὶ τῆς μητέρας του Εἰρήνης (780).

Κατοικοῦσαν στὴ Μονὴ Ζώβη, ποὺ βρισκόταν κοντὰ στὴ Σεβαστούπολη. Ἐπειδὴ τότε ὁ Ἀμηρᾶς τῶν Ἀγαρηνῶν, Ἀλεὶμ ὀνομαζόμενος, πολεμοῦσε τὴν χώρα ἐκείνη, συνέλαβε καὶ τοὺς Ὅσιους αὐτοὺς Πατέρες, καὶ τοὺς παρακινοῦσε νὰ ἀρνηθοῦν τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ. Ὁ δὲ Ὅσιος ἡγούμενος Μιχαήλ, ἔλεγξε δριμύτατα τὸν Ἀγαρηνὸ ἄρχοντά , τους δὲ Μοναχοὺς του ἐνθάρρυνε νὰ ὑπομείνουν γενναία τὸν θάνατο γιὰ τὸν Χριστό.
Ἔτσι, ὅλοι ἀποκεφαλίστηκαν γιὰ τὴν δόξα τοῦ Χριστοῦ.