Ὁ Ὅσιος Φλῶρος, ἔζησε τὴν ἐποχὴ ποὺ βασίλεψαν οἱ Ἰουστινιανὸς ὁ Β’, ὁ Τιβέριος καὶ ὁ Μαυρίκιος καὶ ἐπὶ τῶν πατριαρχῶν Κωνσταντινουπόλεως Εὐτυχίου καὶ Ἰωάννου τοῦ Γ’. Ὁ πατέρας του ὀνομαζόταν καὶ αὐτὸς Φλῶρος ἡ δὲ μητέρα του Εὐφυΐα.

Ἐπειδὴ ἦταν μορφωμένος καὶ γνώριζε τὶς Θεῖες Γραφὲς διακρίθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ προσλήφθηκε σὰν γραμματέας στὸ παλάτι. Σύντομα λόγω τῶν ἱκανοτήτων του ἀναδείχθηκε σὲ πατρίκιο.

Νυμφεύτηκε κόρη σεμνὴ καὶ πιστὴ καὶ ἀπέκτησε ἕνα τέκνο. Ὅμως εἶδε νὰ πεθαίνουν καὶ ἡ σύζυγός του καὶ τὸ παιδί του. Γι’ αὐτὸ ἀποφάσισε νὰ ἀποσυρθεῖ σὲ ἕνα μικρὸ κτῆμα, ἀφοῦ μοίρασε ὅλη του τὴν περιουσία πρῶτα. Ἐκεῖ καθὼς μελετοῦσε τὰ θρησκευτικὰ βιβλία καὶ προσευχόταν, ἀποφάσισε νὰ ἐνταχθεῖ στὸν κλῆρο.

Διακρίθηκε γιὰ τὴν διδακτικότητά του καὶ τὴν ἀρετή του καὶ ἔγινε ἐπίσκοπος Ἀμισοῦ. Ὑπῆρξε ἀρχιερέας ἀπὸ τοὺς λέγοντας καὶ τοὺς ποιοῦντας.
Παρέδωσε τὸ πνεῦμα του στὸν Κύριο, σὲ βαθιὰ γεράματα, ἐν εἰρήνῃ.