Αὐτοὶ ἦταν ἐκ τῆς πόλεως τῶν Λαράνδων, τὸ γένος Ἴσαυροι καὶ ἀδέλφια κατὰ σάρκα, στὰ χρόνια του Διοκλητιανοῦ καὶ Λυσίου ἡγεμόνος τῆς Κιλικίας.

Ὅταν πέθανε ὁ πατέρας τους, ἔπεσαν στὰ νύχια τῆς κακιᾶς μητριᾶς τους, ποὺ ἤθελε νὰ ἁρπάξει τὴν περιουσία ποὺ τοὺς ἄφησε ὁ πατέρας τους. Τὰ τέσσερα ἀδέλφια δὲν ἐπέτρεψαν στὴ μητριά τους νὰ οἰκειοποιηθεῖ τὴν περιουσία τους, ἀντίθετα ὅμως, μὲ κάθε προθυμία βοηθοῦσαν μὲ τὰ χρήματα αὐτὰ τοὺς φτωχούς. Τότε ἡ μέγαιρα μητριά, γιὰ νὰ ἐκδικηθεῖ τὰ τέσσερα ἀδέλφια, τὰ κατάγγειλε στὸν ἡγεμόνα τῆς Κιλικίας Λυσία, ὅτι ἦταν χριστιανοί.
Ἀμέσως συνελήφθησαν καὶ βασανίστηκαν σκληρά. Ἀλλὰ τὸ φρόνημά τους δὲν ἄλλαξε. Τότε ἀποκεφαλίστηκαν καὶ οἱ τέσσερις, τὰ δὲ σώματά τους ρίχτηκαν στὰ φαράγγια γιὰ νὰ τὰ φάνε τὰ ὄρνεα. Ἀλλὰ ἡ ψυχή τους πέταξε ἔνδοξη μπροστὰ στὸν θρόνο τοῦ Θεοῦ, περιμένοντας τὴν μεγάλη ἡμέρα τῆς μισθαποδοσίας.