Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Λουασάρβος, βασιλέας τοῦ Κάρτχλι τῆς ἀνατολικῆς Γεωργίας, ἐγεννήθηκε τὸ 1587. Ἦταν υἱὸς τοῦ Γεωργίου (1600 – 1603), ὁ ὁποῖος δηλητηριάσθηκε ἀπὸ τὸν σάχη τῶν Περσῶν Ἀμπὰς (1584 – 1628), καὶ εἶχε δύο ἀδελφές, τὴν Χορεσάν καὶ τὴν Ἑλένη, μὲ τὶς ὁποῖες ἔμεινε μαζὶ μετὰ τὸ θάνατο τοῦ πατέρα του. Παρὰ τὸ νεαρὸ τῆς ἡλικίας του διακρινόταν γιὰ τὴν εὐσέβεια καὶ τὴν ἀνδρεία του. Ἔτσι ἄξια ἐστέφθηκε βασιλέας τῆς Γεωργίας.
Τὸ 1609, ἡ Γεωργία ἐδέχθηκε ἐπίθεση τῶν Τούρκων ποὺ εἶχαν ἀρχηγὸ τὸν Ντελή-Μαμάντ-Χάν. Ὁ νεαρὸς βασιλέας ἀπεφάσισε νὰ δώσει τὴν ἀποφασιστικὴ μάχη κατὰ τῶν Τούρκων. Πρὶν τὴ μάχη, οἱ 14.000 Γεωργιανοὶ στρατιῶτες ἐπέρασαν ὅλη τὴ νύχτα μὲ προσευχὲς καὶ τὸ πρωΐ, μετὰ τὴ Θεία Λειτουργία, ἀφοῦ ἐκοινώνησαν, ἐνίκησαν καὶ ἀνάγκασαν σὲ φυγὴ τοὺς 60.000 Τούρκους στρατιῶτες.
Ὁ σάχης τῶν Περσῶν Ἀμπάς, θορυβημένος ἀπὸ τὴ νίκη τῶν Γεωργιανῶν, προσπαθοῦσε μὲ κάθε τρόπο νὰ κάνει κακὸ στὸ νεαρὸ Λουαρσάβο, ὁ ὁποῖος, στὴν προσπάθειά του νὰ σώσει τὴν κεντρικὴ Γεωργία ἀπὸ τὴ λεηλασία καὶ ὑποταγμένος στὶς ἀπαιτήσεις τοῦ σάχη, ἀναγκάσθηκε νὰ τοῦ δώσει γιὰ σύζυγό του τὴν ἀδελφή του Ἑλένη. Ὅμως ἀκόμα καὶ αὐτὸ δὲν ἐσταμάτησε τὸν σάχη. Εἰσέβαλε καὶ πάλι στὴ Γεωργία μὲ πολυάριθμο στρατὸ καὶ ὁ ἀγαθόπιστος Λουαρσάβος, μετὰ ἀπὸ προδοσία κάποιων ἡγεμόνων, ἀναγκάσθηκε, περὶ τὰ τέλη τοῦ 1615, νὰ καταφύγει στὴ δυτικὴ Γεωργία κοντὰ στὸν τσάρο Γεώργιο ΙΙΙ (1605 – 1639).
Ὁ σάχης λεηλάτησε τὴν περιοχὴ καὶ ἀπαίτησε τὴν παράδοση τοῦ Λουαρσάβου. Ὁ γενναῖος Λουαρσάβος, στὴν προσπάθειά του νὰ διασώσει τοὺς ναοὺς ἀπὸ τὴν τέλεια καταστροφή, παραδίδεται στὸ σάχη Ἀμπὰς λέγοντας: «Στηρίζω τὶς ἐλπίδες μου στὸν Χριστό, ὅποιο καὶ ἂν εἶναι τὸ τέλος: ζωὴ ἢ θάνατος. Εὐλογητὸς ὁ Θεός».
Τὸ τέλος ἦταν μαρτυρικό. Τὸν ἔδεσαν καὶ τὸν ἔκλεισαν στὸ φρούριο Γκουλάμπ – Καλὲ κοντὰ στὴν περιοχὴ Σιρὰζ ἐπὶ 7 χρόνια. Καθημερινὰ ὑφίστατο πιέσεις καὶ συνεχεῖς ξυλοδαρμούς, γιὰ νὰ ἀλλαξοπιστήσει. Ἐκεῖνος ὅμως μὲ πνευματικὴ γενναιότητα ὁμολογοῦσε τὴν πίστη του στὸν Κύριό μας, μέχρι τὴν ἡμέρα ποὺ καταδικάσθηκε σὲ μαρτυρικὸ θάνατο μαζὶ μὲ δύο πιστοὺς αὐλικούς του. Ἦταν τὸ 1622. Ἡ Ἐκκλησία τιμᾶ, ἐπίσης, τὴ μνήμη του στὶς 20 Μαρτίου.
|