Ὁ Ὅσιος Φιλόθεος ὁ ἐκ Σκλαταίνης (Ῥίζωμα) ἔζησε μεταξὺ τῶν ἐτῶν 1475 μ.Χ. καί 1550 μ.Χ., ἂν ληφθεὶ ὑπ’ ὄψιν ὅτι διετέλεσε ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Στεφάνου Μετεώρων κατὰ τὸ ἔτος 1545 μ.Χ. Ὁ Ὅσιος Φιλόθεος ἤταν σύγχρονος μὲ τὸν Ἅγιο Βησσαρίωνα Ἀρχιεπίσκοπο Λαρίσης καὶ Τρίκκης καὶ κτήτορας τῆς Μονῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος (Δουσίκου).

Ὁ ὅσιος Φιλόθεος λίγο πρὶν τὸ 1545 μ.Χ. ἀνακαίνισε ἢ μᾶλλον ξαναέκτισε τὸ παλαιὸ μικρὸ καὶ κομψὸ καθολικὸ τῆς Μονῆς, τὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Στεφάνου μὲ τὴν βοήθεια τοῦ ἱερομόναχου Γεράσιμου. Ὁ ναΐσκος τοῦ Ἁγίου Στεφάνου, ποὺ ἀνήγειρε ὁ ὅσιος Φιλόθεος εἶναι ξυλόστεγη μονόκλιτη βασιλικὴ μὲ ἐσωνάρθηκα. Οἱ κτήτορες τῆς Μονῆς Ἁγίου Στεφάνου Ἀντώνιος Κατακουζινὸς καὶ Φιλόθεος ὁ Σιματαινιώτης εἰκονίζονται σὲ τοιχογραφίες ἑκατέρωθεν τῆς εἰσόδου τοῦ νάρθηκα μὲ φωτοστέφανο. Ἔτσι δεξιὰ ὡς πρὸς τοῦ εἰσερχομένου παρίσταται κατὰ τὴν ἐπιγραφή:

Ο ΟΣΙΟΣ ΠΑΤΗΡ ΗΜΩΝ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΚΑΙ ΚΤΗΤΩΡ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΥΠΑΡΧΩΝ ΕΚ ΧΩΡΑΣ ΣΚΛΑΤΑΙΝΗΣ

Καὶ οἱ δυο κτήτορες εἰκονίζονται ἐνδεδυμένοι τὴν μοναχικὴ περιβολή τους μὲ τὰ αὐστηρὰ ἀσκητικά τους χαρακτηριστικά, ἔχοντας τιμητικὴ φρουρὰ στο πλάι τους, τοὺς ἄρχοντας τῶν οὐρανίων ταγμάτων Μιχαὴλ καὶ Γαβριήλ.

Ἐπίσης ὁ Φιλόθεος ἀνέκτισε «τάς κέλλας καὶ τάς λοιπὰς οἰκοδομάς» καὶ ἐν γένει βελτίωσε τὸ ὅλο οἰκοδομικὸ συγκρότημα τῆς μονῆς. Τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ ὅσιος Φιλόθεος δαπανᾷ για ὅλα αὐτὰ τὰ ἔργα καὶ ἐμπλουτίζει τὸ μετόχι τους στή γενέτειρά του Σκλάταινα μὲ πατρικὰ του κτήματα, καθὼς καὶ τοῦ Γερασίμου, σημαίνει, ὅτι ἤταν εὔπορος, ἀλλὰ καὶ ὅτι διέθεσε τὴν πατρική του περιουσία για τὴν ἀνακαίνιση τῆς μονῆς καὶ για στολὲς καὶ ἄμφια.

Μετὰ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Τρίκκης καὶ Σταγῶν κ. Ἀλεξίου καὶ τή φροντίδα τοῦ Ἱερέως τοῦ Ῥιζώματος κ. Στεργίου Λιούτα καὶ τή συνδρομή ὅλων τῶν ἐνοριτῶν ἀνεγέρθηκε κομψότατος Ναὸς στή γενέτειρα τοῦ Ὁσίου ἐπ’ ὀνόματι τοῦ Ὁσίου Φιλοθέου τοῦ ἐκ Σκλαταίνης, ὁ ὁποῖος ἐγκαινιάστηκε ὑπὸ τοῦ Σεβασμιωτάτου τὴν 6η Νοεμβρίου τοῦ ἔτους 2004 μ.Χ.

Ἕνα τροπάριο τῆς ἀκολουθίας τοῦ ὁσίου Φιλοθέου λέγει χαρακτηριστικά: «Δέχου, ὢ Φιλόθεε σεπτέ, τῶν συμπολιτῶν ταῖς δεήσεις, καὶ τὰ αἰτήματα καὶ Χριστὸν ἱκέτευε, πάτερ φιλόπατρι, ὅπως νόσων καὶ θλίψεων, σὴν κώμην φυλάττῃ καὶ γλυκὸν παράδεισον, ἠμῖν χαρίσηται, ἔνθα, μετὰ πάντων ἁγίων, δόξαν ἀναπέμπομεν τούτῳ, ὢ μετανοοῦμεν ἁμαρτάνοντες».