Οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες Θεόδοτος, Θεοδότη, Δολινδούχ καί ἡ συνοδεία τους Διομήδης, Εὐλάμπιος καί Ἀσκληπιάδης ζοῦσαν στή Ρώμη, ὅπου καί ἄθλησαν στά χρόνια τοῦ αὐτοκράτοροςΤραϊανοῦ (98 – 117 μ.Χ.).

Κατά τόν διωγμό πού κινήθηκε ἐκείνη τήν ἐποχή ἐναντίων τῶν Χριστιανῶν συνελήφθησαν καί ἀφοῦ διατάχθηκαν νά ἀποκηρύξουν τό Χριστό καί νά θυσιάσουν στά εἴδωλα, ἀρνήθηκαν.

Κατόπιν αὐτοῦ, ἀφοῦ  ὑπέστησαν φοβερά βασανιστήρια, ἐρρίχθησαν στή φυλακή, ὅπου ἐγκρατεῖτο καί ὁ Κουβικουλάριος Ὑάκινθος. Ἐκεῖ ὑποβλήθηκαν σέ πολυήμερη νηστεία καί προσέφεραν σέ αὐτούς μόνο εἰδωλόθυτα μέ τήν ἐλπίδα ὅτι αὐτοί, ἐξαντλημένοι ἀπό τήν πεῖνα, θα ἔσπευδαν νά φᾶνε ἀπό αὐτά. Οἱ Μάρτυρες ὅμως διακατέχονταν ἀπό Θείο ζῆλο καί ἐνδυναμούμενοι ἀπό τόν Ὑάκινθο ἐπέμεναν στή Χριστιανική ὁμολογία τους, προκρίνοντας, ὅπως ὁ συνδεσμώτης τους Ὑάκινθος, τό θάνατο ἐξ ἀσιτίας ἀπό τήν ἐξόμωση (ἀρνησιθρησκεία).

Μετά τό θάνατο τοῦ Ὑάκινθου, ἀφοῦ βγῆκαν ἀπό τή φυλακή καί ἀρνήθηκαν καί πάλι νά θυσιάσουν στά εἴδωλα, κρεμάσθηκαν ἐπάνω σέ ξύλα, καταξεσκίσθηκαν οἱ σάρκες τους καί τελειώθηκαν δι’ ἀποκεφαλισμοῦ.