Ὁ Ὅσιος Ἰωακείμ ἔζησε τόν 17^ο αἰῶνα μ.Χ. Ὁ πνευματοκίνητος καί χαριτωμένος αὐτός ἐρημίτης γεννήθηκε στό χωριό Σκιαδᾶ τῆς περιοχής τῶν Πατρῶν, ὅπου μεγάλωσε μέ φόβο Θεοῦ καί προσανατόλισε τήν πυξίδα τῆς ζωῆς του ἀπό τά νεανικά του χρόνια στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί τήν ὁλοκληρωτική ἀφοσίωση στό θέλημά Του.

Ἔτσι δέν εὐδοκίμησε ὁ ἀρραβώνας του, πού ἔγινε μέ τήν πίεση τῶν γονέων του, ἀφοῦ ἡ ἰσάγγελη πολιτεία ἔθελγε  τήν καρδιά του καί ὁ θεῖος ἔρωτας παραμέρισε τό γήϊνο καί πρόσκαιρο. Ἡ ὀρεινή Δίβρη ἔγινε ἡ παλαίστρα τῶν ἀσκητικῶν πόνων καί μέ τήν βοήθεια τῆς Κυρίας Θεοτόκου προχωροῦσε στό «καθ’ ὁμοίωσιν». Ὁ ναός τῆς Παναγίας τῆς μονῆς τῆς Δίβρης εἶναι ἔργο τῶν χειρῶν καί τῶν προσευχῶν τοῦ Ὁσίου Ἰωακείμ. Γύρω του συνάθροισε πλῆθος μοναχῶν, τούς ὁποίους ὡς ἀπλανής ποδηγέτης ὁδηγούσε πρός τούς εὐφρόσυνους λειμῶνες τῆς ἀτελεύτητης μακαριότητας.

Ἡ Ἡσυχία ὅμως ἔθελγε ἐπάνω ἀπ’ ὅλα τόν Ἰωακείμ. Ἡ Δίβρη δέν τόν χωροῦσε. τήν ἐγκατέλειψε καί ἦλθε καί ἐγκαταστάθηκε στή μάνδρα τῆς πατρίδος του, στή μονή τῆς Παναγίας τῶν Νοτενῶν, στούς νοτιοδυτικούς πρόποδες τοῦ ὄρους Ἐρύμανθος, στήν ὁποία γιά ἀρκετά χρόνια χρημάτισε καί προεστώς καί ἡγούμενος. Καί ἐδῶ ὅμως ὁ πόθος  τῆς ἐρημίας καί τῆς ἡσυχίας τόν μαγνήτιζε. Ἔτσι, ἀφοῦ παραιτήθηκε τοῦ ἀξιώματός του, ἦλθε «ὡς διψῶσα ἔλαφος ἐπί τάς πηγάς τῶν ὑδάτων» καί κατοίκησε  σέ ἕνα μικρό καί ἐρημικό σπήλαιο, λίγο ψηλότερα ἀπό τό μοναστήρι, μακριά ἀπό συναναστροφές καί ἐπισκέψεις τοῦ κόσμου. Ἐκεῖ ἀγωνίσθηκε τόν «ἀγῶνα τόν καλόν», μέ μοναδική ἀγωνία ζωῆς τήν ἀπόκτηση τῆς ἀρετῆς καί μέ βλέμματα ψυχῆς «ἀφορῶντα εἰς τόν τῆς πίστεως ἀρχηγόν καί τελειωτήν Ἰησοῦν». Ὑπομένων κάθε σκληραγωγία καί στεναχώρια μέ νυχθήμερες προσευχές καί νηστεῖες καί μέ κάθε μορφή πνευματικῆς ἀσκήσεως, πλησίασε περισσότερο τόν ἐραστή τῆς καρδιᾶς του, τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό. Γιά περισσότερη ταλαιπωρία τοῦ σώματος ἔφραξε τήν εἴσοδο τοῦ σπηλαίου του κτίζοντας τοῖχο μέ πέτρες, πού ὁ ἴδιος μετέφερε ἀπό τόμ παρακείμενο χείμαρρο καί ὄχι ἀπό πέτρες πού ἀφθονοῦσαν γύρω του. Μέ τήν ἄσκησή του αὐτή καθάρισε ἐντελῶς τόν ἑαυτό του ἀπό κάθε χοϊκή ἐπιθυμία καί ἔγινε σκεῦος εὔχρηστο καί πολύτιμο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὥστε ἀξιώθηκε θείων ἐλλάμψεων καί χαρίτων.