Ὁ Ἅγιος Λιγόριος εἶναι ἄγνωστος στά Συναξάρια. Πρόκειται γιά ἕναν Ἅγιο χωρίς ἱστορία, ἀκόμη καί  στήν Ἑλληνική Ἀνατολή, ὅπου πρέπει νά εἶχε ζήσει τό μαρτύριό του.

Σύμφωνα μέ τά ἁγιογραφικά στοιχεῖα ὁ Ἅγιος Λιγόριος εἶναι Μάρτυρας καί Ἀναχωρητής (ἡ ὕστερη βενετσιάνικη εἰκονογραφία τόν παρουσιάζει ὡς Ἐπίσκοπο). Γιά νά ἀποφύγει τόν διωγμό ἀποτραβιέται στήν ἔρημο, ἀλλά τόν ἀνακαλύπτουν καί κατόπιν τό βασανίζουν καί τόν σκοτώνουν, ὅταν ὁμολογεῖ τήν πίστη του στόν Χριστό. Ὁ ἴδιος ὁ Μάρτυρας, ἐμφανιζόμενος στό ὄνειρο ἑνός παιδιοῦ πού θεράπευσε, τοῦ φανερώνει τήν ἡμέρα τοῦ μαρτυρίου του, ἀναθέτοντάς του νά τήν κοινοποιήσει στήν ἡγουμένη κάποιας μονῆς.

Ὅλα αὐτά μποροῦν νά διαβασθοῦν στήν σύντομη βενετσιάνικη Passio τοῦ Ἁγίου, πού χρησιμοποιήθηκε άπό τόν Pietro Calὸ καί τοῦ Pietro Nadal (πάντως προγενέστερη τοῦ 14^ου αἰῶνος), καί δημοσιεύθηκε ἀπό τόν Corner. Αὐτή ἡ περιγραφή τοῦ μαρτυρίου τοῦ Ἁγίου, ὅπως ὑπέδειξε ὁ P. Chiesa, διασώζεται στόν δεύτερο τόμο τοῦ ἐπίσημου Leggendario τῆς Μαρκιανῆς Βασιλικῆς (13^ος αἰών) καί στόν κώδικα Gerli τῆς βιβλιοθήκης Braidense τοῦ Μιλάνου (15^ος αἰών). Τό κείμενο αὐτό ἀναφέρεται σέ μία Tranlatio, δυστυχῶς χαμένη, ἀπό τήν ὁποία θα ἦταν δυνατό νά μάθουμε κάτι πιο ἀκριβές σχετικά μ’ ἐκεῖνο τό de Grecie partibus, ἀπ’ ὅπου τό ἱερό σκήνωμα, σύμφωνα μέ τήν Passio, πρέπει νά προῆλθε.

Ἕναν terminus ante quem γι’ αὐτήν τήν σκοτεινή μετακομιδή θα μποροῦσε νά μᾶς προσφέρει ἡ παρουσία τοῦ Ἁγίου στό Kalendarium venetum (Βενετσιάνικο Ἡμερολόγιο) τοῦ 12^ου αἰῶνος τῆς Πανεπιστημιακῆς Βιβλιοθήκης τῆς Bologna, ὅπου παρουσιάζεται στίς 13 Σεπτεμβρίου. Παρά ταῦτα, ἀκριβῶς ἡ ἡμερομηνία τῆς βενετσιάνικης μνήμης του ἐπέτρεψε στόν Quentin νά σχηματίσει τήν βάσιμη ὑπόθεση ὅτι πρέπει νά πρόκειται στήν πραγματικότητα γιά τόν Ἐπίσκοπο τῆς Tours Ἅγιο Λιτόριο, πού σημειώνεται τήν ἴδια ἡμέρα στό Ἱερωνυμιανό Μαρτυρολόγιο. Ἐάν ἡ ὑπόθεση αὐτή εἶναι ὀρθή, τότε ἡ ἁγιολογική μεταμόρφωση τοῦ Ἁγίου, τήν ὁποία ὑπέστη στήν λιμνοθάλασσα, θα εἶναι μία περαιτέρω μαρτυρία τῆς λατρευτικῆς ἡγεμονίας τῆς Ἀνατολικῆς ἁγιότητος στήν Βενετία. Μετά τήν Ναπολεόντεια κατάργηση τῆς μονῆς τοῦ Ἁγίου Λαυρεντίου Βενετίας αὐτό τό ἱερό λείψανο προκύπτει ὥς τώρα χαμένο.