Ἡ στρατιά αὐτή τῶν Ὁσιομαρτύρων ὑπῆρξε θύμα τῆς διαμάχης μεταξύ τοῦ Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας Θεοφίλου (385 – 412 μ.Χ.) καί τοῦ πρεσβυτέρου Ἁγίου Ἰσιδώρου († 4 Φεβρουαρίου). Χαρακτήρας ὑπερβολικά ὀργίλος, εὔκολος στήν μνησικακία, εὐεπίφορος στήν ἐκδίκηση, ὁ Θεόφιλος εἶχε ἐξοργισθεῖ ἐναντίον τοῦ Ἰσιδώρου, ὁ ὁποῖος, ὡς διευθυντής τοῦ πτωχοκομείου Ἀλεξανδρείας, ἀντιδροῦσε στίς ἀντιχριστιανικές ἐνέργειες αὐτοῦ, ἀρνούμενος νά παραδίδει τίς δωρεές ὑπέρ τῶν φτωχῶν καί νά τίς διαθέτει κατά τήν ἀπόλυτη κρίση του καί σέ ἔργα ἀντίθετα τοῦ προορισμοῦ τους.

Ἐξ αἰτίας αὐτοῦ τοῦ γεγονότος μεταξύ τοῦ Θεοφίλου καί τοῦ Ἰσιδώρου γεννήθηκε θανάσιμη φιλονικία. Ὁ Ἰσίδωρος, ἐμφορούμενος ἀπό φιλανθρωπικά καί φιλεύσπλαχνα αἰσθήματα, στηριζόμενος δέ στά μοναχικά τάγματα τῆς Σκήτης στή Νιτρία ἐπέμενε, παρά τίς φορτικές πιέσεις τοῦ Πατριάρχου, στήν χρησιμοποίηση τῶν δωρεῶν ὑπέρ τῆς ἀνακουφίσεως τῶν φτωχῶν καί τῶν πασχόντων. Κατ’ ἀρχάς ὁ Θεόφιλος ἐπιχείρησε νά ἀποδώσει στόν Ἰσίδωρο ἀκατανόμαστο ἔγκλημα, ἀφοῦ δωροδόκησε γι’ αὐτό κάποιον νεαρό. Ἀφοῦ ἀπέτυχε ὅμως, ἀπέρριψε τό προσωπεῖο καί ὅλως αὐθαιρέτως καί ἀνόμως κακόποίησε τόν Ἰσίδωρο καί τόν διέγραψε ἀπό τόν κλῆρο τῆς Ἀλεξάνδρειας. Ὁ Ἰσίδωρος, γνωρίζοντας τήν ὠμή καί θρασεῖα ἐμπάθεια τοῦ Θεοφίλου, ἔκρινε καλό νά ἀναχωρήσει γιά τήν Σκήτη στή Νιτρία, στήν ἀδελφότητα τῆς ὁποίας ἀνῆκε.

Οἱ μοναχοί δέχθηκαν μέ χαρά τόν Ἰσίδωρο, ἀφοῦ ἀγνόησαν τήν παράνομη καί ἀντικανονική ἀπόφαση τοῦ Πατριάρχου. Αὐτό ἐξόργισε τόν Θεόφιλο καί ἀμέσως ἀπαίτησε τήν ἐξορία τῶν ἑπτά ἀπό τούς ἐπιφανέστερους μοναχούς πού ὑποδέχθηκαν τόν Ἰσίδωρο. δηλαδή τόν Ἰέρακα, τόν Διόσκουρο, τόν Ἀμμώνιο, τόν Ἰσαάκ, τόν Ἰνισθωρώ, τόν Τιθῶο καί τόν Ἰσαάκ, ἐπειδή τούς συκοφάντησε ὡς Ὠριγενιστές.