Ὁ Ἅγιος Ὁσιομάρτυς Νικόδημος ὀνομαζόταν Νικόλαος Δέδες ἤ Δάδας καί καταγόταν κατά μέν ἄλλους ἀπό τό Βιθυκούκι Βελεγράδων, κατ’ ἄλλους δέ ἀπό τό Ἐλβασάν τῆς Βορείου Ἠπείρου. Ἀνατράφηκε ἀπό γονεῖς εὐσεβεῖς καί ἐνάρετους καί ἦταν ράφτης. Ἀπό μικρή ἡλικία συναναστρεφόταν μέ Ἀγαρηνούς, μέ ἀποτέλεσμα νά ἀλλαξοπιστήσει καί νά ἀσπασθεῖ τόν Ἰσλαμισμό αὐτός καί ὅλη του ἡ οἰκογένεια, ἀκτός ἀπό ἕνα παιδί του, τό ὁποῖο κατέφυγε στό Ἅγιον Ὄρος. Ὅταν ὁ Νικόλαος πληροφορήθηκε ὅτι ὁ υἱός του βρισκόταν στό Ἅγιον Ὄρος, ἀμέσως μετέβη ἐκεῖ μέ σκοπό νά τόν ἐξισλαμίσει, ἀλλά ἀντί νά βρεῖ τόν υἱό του, γιά νά τόν τουρκέψει, ἦλθε αὐτός σέ μετάνοια καί παρέμεινε στό Ἅγιον Ὄρος, ὅπου ἔγινε μοναχός στήν Σκήτη τῆς Ἁγίας Ἄννης καί ἔλαβε τό ὄνομα Νικόδημος. Ἡ μεταστροφή του στήν πατρώα εὐσέβεια ὀφείλεται στίς συμβουλές καί τήν πνευματική καθοδήγηση τοῦ Ὁσίου Ἀκακίου τοῦ Καυσοκαλυβίτου († 12 Ἀπριλίου), ὁ ὁποῖος τοῦ ἔδωσε τήν εὐχή καί τήν ἐνίσχυση γιά τό μαρτύριο. Ἀπό τότε προέκοπτε σέ κάθε ἀρετή καί ἦταν συνεχῶς προσευχόμενος, νηστεύων και ἀγρυπνῶν. Μόλις αἰσθάνθηκε στήν καρδιά του ἕτοιμος γιά τό μαρτύριο, μέ χαρά καί δάκρυα ἔφυγε ἀπό τό Ἅγιον Ὄρος καί ἔφθασε στό Ἐλβασάν. Ἐδῶ, ἀφοῦ ἀναγνωρίσθηκε ἀπό τούς Τούρκους, συνελήφθη καί ὁδηγήθηκε στόν Πασᾶ. Παρά τίς κολακεῖες καί τίς ἀπειλές τῶν Τούρκων ὁ Ὅσιος παρέμεινε ἀκλόνητος στήν πίστη του στόν Χριστό. Γι’ αὐτό παραδόθηκε στό μαινόμενο πλῆθος καί μετά βασανισμούς τριῶν ἡμερῶν ἀποκεφαλίσθηκε τό ἔτος 1714 ἤ τό 1722.