Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης Θ’, ὁ Ἱερομνήμων ἤ Ἀγαπητός, διετέλεσε Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως μεταξύ τῶν ἐτῶν 1111 καί 1134. Ἦταν λόγιος Ἱεράρχης. Τό προσωνύμιό του ὀφείλεται στό ὅτι πρίν τήν ἐκλογή του στόν πατριαρχικό θρόνο εἶχε τό ἀξίωμα τοῦ ἱερομνήμονος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Κατά τήν περίοδο τῆς πατριαρχείας του ἔγιναν κάποιες προσπάθειες γιά τήν προσέγγιση Ὀρθόδοξης καί Λατινικῆς Ἐκκλησίας μέ σκοπό τήν θεραπεία τοῦ Σχίσματος, οἱ ὁποῖες ὅμως δέν ἀπέδωσαν. Συνεκλήθη, ἐπίσης, τό 1117, Σύνοδος, ἡ ὁποία καταδίκασε τίς δογματικές παρεκκλίσεις τοῦ Μητροπολίτου Νικαίας Εὐστρατίου πρός τήν αἵρεση τοῦ Νεστοριανισμοῦ. Ἐνώπιον τῆς Συνόδου, στήν ὁποία μετεῖχαν οἱ παρεπιδημοῦντες Πατριάρχες Ἀλεξανδρείας Σάββας καί Ἀντιοχείας Ἰωάννης, παρουσιασθείς ὁ Νικαίας Εὐστράτιος ἀπολογήθηκε ὅτι οἱ μελέτες του ἐγράφησαν ὄχι γιά νά δοῦν τό φῶς τῆς δημοσιότητος, ἀλλ’ ἄλλος σέ ἄγνοιά του τίς κυκλοφόρησε καί ὅτι αὐτός οὐδέποτε δίδαξε αὐτές τίς δοξασίες.