Ἡ ἱστορία τῆς ἱερᾶς εἰκόνος τοῦ Σουΐσκ ἀρχίζει περί τά μέσα τοῦ 17^ου αἰῶνος, ὅταν ἡ Ρωσσία ὑπέφερε ἀπό λοιμώδη νόσο. Στήν πόλη Σουΐσκ, πού εἶχε πληγεῖ ἰδιαίτερα, οἱ κάτοικοι – ἀφοῦ ἔχασαν κάθε ἐλπίδα γιά ἀνθρώπινη βοήθεια – στράφηκαν ὁλοκληρωτικά στόν Θεό καί μέ ὁλονυκτίες καί δεήσεις ζητοῦσαν τό ἔλεός Του. Τήν περίοδο ἐκείνη, οἱ ἐνορίτες τοῦ Ναοῦ της Ἀναστάσεως εἶχαν παραγγείλει σέ ἕναν ἐνάρετο ἀσκητή ἁγιογράφο, ἕνα ἀντίγραφο τῆς Παναγίας Ὁδηγήτριας τοῦ Σμολένσκ. Εὐσεβεῖς ἄνθρωποι, ὅπως ἦταν, νήστεψαν ὅλη τήν ἑβδομάδα τῆς ἁγιογραφήσεως, προσευχήθηκαν καί ἀφοῦ ἐξομολογήθηκαν καί κοινώνησαν τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, πῆγαν μέ τόν ἐφημέριό τους νά τήν παραλάβουν. Ἀπό τήν στιγμή τῆς παραλαβῆς τῆς εἰκόνος ἡ ἐπιδημία ἄρχισε σταδιακά νά ὑποχωρεῖ, ἀρχικά στήν ἐνορία τῆς Ἀναστάσεως καί στήν συνέχεια καί στήν ὑπόλοιπη πόλη.