Ὁ Ὅσιος Δῖος καταγόταν ἀπό τήν Ἀντιόχεια τῆς Συρίας καί ἤκμασε στά χρόνια τοῦ αὐτοκράτορος Θεοδοσίου τοῦ Μεγάλου (379 – 395 μ.Χ.). Διακρινόταν γιά τήν θεολογική πολυμάθεια, τήν ἀνυπόκριτη εὐσέβεια καί τήν μεγάλη ἐγκράτειά του. Ἡ φήμη τῆς ἁγιωσύνης του προσείλκυε πρός αὐτόν πλῆθος πιστῶν πού ζητοῦσαν τίς συμβουλές του καί τήν εὐλογία του. Ἀφοῦ προικίσθηκε ἀπό τόν Θεό μέ τήν χάρη τῆς θαυματουργίας, ἐπιτέλεσε πάρα πολλά θαύματα. Μετά ἀπό πρόσκληση τοῦ Πατριάρχου Ἀττικοῦ (406 – 425 μ.Χ.), μετέβη στήν Κωνσταντινούπολη, ὅπου χειροτονήθηκε ἀπό αὐτόν ἱερέας. Μέ τήν χορηγία τοῦ αὐτοκράτορος Θεοδοσίου τοῦ Μικροῦ (408 – 450 μ.Χ.), ἵδρυσε στήν Κωνσταντινούπολη τήν φερώνυμη μονή τοῦ Δίου μέ πολύ μεγάλο ναό. Ἔτσι, ἀφοῦ διαβίωσε μέ ὅσιο καί θεοφιλῆ τρόπο, κοιμήθηκε μέ εἰρήνη, μεταξύ τῶν ἐτῶν 425 – 430 μ.Χ.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.

Ὁ βίον ἐφάμιλλον, τῇ κλήσει πολιτευθείς, τῆς δόξης τοῦ Πνεύματος, πυξίον ὤφθης σεπτόν, Πατήρ ἡμῶν Ὅσιε· σύ γάρ θαυματουργίαις, ἱεραῖς διαπρέπων, ἔνδοξος ἐν Ὁσίοις, φερωνύμως ἐδείχθης. Διό σε ἀνευφημοῦμεν, Δῖε μακάριε.

Κοντάκιον. Ἦχος β’. Τά ἄνω ζητῶν.

Ἁγνείᾳ ψυχῆς, ἐνθέως ὁπλισάμενος, καί ἄπαυστον εὐχήν, ὡς λόγχην χειρισάμενος, κραταιῶς διέκοψας, τῶν δαιμόνων Δῖε τάς φάλαγγας, θαυματουργέ Πατήρ ἡμῶν, πρεσβεύων ἀπαύστως, ὑπέρ πάντων ἡμῶν.

Μεγαλυνάριον.

Ἔνδοξος τῇ κλήσει ἀποφανείς, ἔνδοξος ἐν βίῳ, ἐχρημάτισας ἐπί γῆς· ὅθεν τῆς ἐνδόξου, τοῦ Λόγου βασιλείας, ἐνδόξως ἠξιώθης, Δῖε πανένδοξε.