Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Βίκτωρ ἄθλησε στήν Μασσαλία κατά τούς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορος Διοκλητιανοῦ (284 – 305 μ.Χ.). Ἦταν ἀξιωματικός τοῦ Ρωμαϊκοῦ στρατοῦ καί συνελήφθη, ἐπειδή ἦταν Χριστιανός. Ἀρνούμενος νά θυσιάσει στά εἴδωλα  ὁμολογεῖ τό Ὄνομα τοῦ Θεοῦ ἐνώπιον τοῦ ἀξιωματούχου Ἀστερίου, ὁ ὁποῖος δίδει ἐντολή νά τόν ραβδίσουν. Αἱμόφυρτος σύρεται στήν φυλακή, ὅπου τή νύχτα τόν ἐπισκέπτεται ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ ὡς ὑπέρλαμπρο καί ὑπερκόσμιο φῶς. Μπροστά τό θαῦμα αὐτό μένουν ἔκπληκτοι οἱ δεσμοφύλακες Λογγῖνος, Ἀλέξανδρος καί Φηλικιανός, οἱ ὁποῖοι πιστεύουν στόν Χριστό. Ὁδηγούμενος, τήν ἑπόμενη ἡμέρα, ὁ Μάρτυρας στόν ἔπαρχο Εὐτύχιο, ἀρνεῖται μέ πνευματική ἀνδρεία νά ὑποκύψει στήν βία καί συντρίβει τά εἴδωλα τοῦ βωμοῦ. Ἀμέσως τοῦ ἀπέκοψαν τούς πόδες καί τόν ὁδήγησαν στόν τροχό, ὅπου τελειώθηκε μαρτυρικά. Τό ἱερό λείψανό του ρίφθηκε στήν θάλασσα. Τό περισυνέλεξαν εὐσεβεῖς Χριστιανοί, οἱ ὁποῖοι τό ἐνταφίασαν σέ ἕνα ἀρχαῖο ἑλληνικό λατομεῖο, πού εἶχε γίνει νεκρόπολη. Κατά τό μαρτύριο τοῦ Ἁγίου Βίκτωρος πίστεψαν στόν Χριστό ἀκόμη τριάντα δύο Μάρτυρες, οἱ ὁποῖοι ἀκολούθησαν τήν ὁδό τοῦ Μαρτυρίου.