Ὁ αὐτοκράτορας τοῦ Βυζαντίου Νικηφόρος Α’ (802 – 811 μ.Χ.), κατά τό ἔνατο ἔτος τῆς βασιλείας του (811 μ.Χ.), ἐκστράτευσε ἐναντίων τῶν Βουλγάρων, οἱ ὁποῖοι, ὑπό τήν ἀρχηγία τοῦ ἡγεμόνος τους Κρούμου ἐνεργοῦσαν ληστρικές ἐπιδρομές ἐναντίον τῆς Βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας καί εἶχαν καταστεῖ λίαν ἐπικίνδυνοι. Κατά τίς διεξαχθεῖσες μάχες κατενίκησε τούς Βουλγάρους καί κυρίευσε πολλά λάφυρα, μεταξύ τῶν ὁποίων ἦταν καί ἡ μεγάλη ποσότητα οἴνου. Ὁ Νικηφόρος, θεωρώντας βέβαιη καί ὁριστική τήν διάλυση τῶν Βουλγάρων, γιά νά ἑορτάσει τήν μεγάλη νίκη του, ἐπιδόθηκε μέ ὁλόκληρο τό στράτευμα σέ εὐωχίες καί διασκεδάσεις, ἀφοῦ παραμέλησε καί τίς πλέον στοιχειώδης προφυλάξεις γιά ἕνα στράτευμα σέ ἐκστρατεία. Μετά ὅμως ἀπό λίγς ἡμέρες, ὁ Κροῦμος, ἀφοῦ ἀνασύνταξε τίς δυνάμεις του, ἐπιτέθηκε αἰφνιδιαστικά κατά τοῦ ἀφύλακτου βυζαντινοῦ στρατοπέδου. Μπροστά στήν ἀπροσδόκητη αὐτή ἐμφάνιση τῶν Βουλγάρων, πολλοί ἀπό τό στράτευμα τοῦ Νικηφόρου δραπέτευσαν, λίγοι δέ, οἱ ὁποῖοι ἀντιστάθηκαν, ἐφονεύθησαν. Μεταξύ αὐτῶν ἦταν ὁ αὐτοκράτορας, πενήντα ἀπό τούς ἄρχοντες γύρω ἀπό αὐτόν καί οἱ στρατηγοί τῶν Ἀνατολικῶν καί τῆς Θράκης. Πολλοί ἀπό τούς συλληφθέντες πιέζονταν ἀπό τούς Βούλγαρους νά ἀρνηθοῦν τόν Χριστό, οἱ περισσότεροι ὅμως προτίμησαν τόν θάνατο ἀπό τήν ἀρνησιθρησκεία. Αὐτοί ὑποβλήθηκαν σέ φριχτά βασανιστήρια καί τελειώθηκαν ἄλλοι δι’ ἀποκεφαλισμοῦ, ἄλλοι δι’ ἀπαγχονισμοῦ, ἄλλοι διά τοξεύσεως καί ἄλλοι ἀπό τήν πεῖνα καί τίς στερήσεις στίς φυλακές.