Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος (Καλλίδης) γεννήθηκε, τό ἔτος 1844, στό Κούμβαον τῆς Ἡράκλειας. Προσελήφθη ἀπό παιδί ἀπό τόν Μητροπολίτη Σηλυβρίας Μελέτιο καί μετά Σερρῶν καί χειροτονήθηκε διάκονος, στίς 26 Φεβρουαρίου 1862. Μαθήτευσε στίς σχολές τῶν Σερρῶν καί συμπλήρωσε τίς σπουδές του στήν Ριζάρειο καί στήν Θεολογική Σχολή Ἀθηνῶν. Ἔγινε τότε ἀρχιδιάκονος τοῦ Μητροπολίτου Ἀθηνῶν Θεοφίλου. Τό 1873, προσεκλήθη στήν Ραιδεστό καί ἀνέλαβε καθήκοντα Σχολάρχου καί, τό 1875, ἔγινε βοηθός Ἐπίσκοπος τοῦ Μητροπολίτου Ἡρακλείας Παναρέτου ὑπό τόν ψιλόν τίτλον Ναζιανζοῦ.

Στήν Ραιδεστό, μαζί μέ τούς προκρίτους, διεφύλαξε τήν πόλη ἀπό τήν ἐπιδρομή 45.000 Κιρκασίων, γιά νά ὑποδεχθεῖ τελικά τούς Ρώσσους. Ἀπεστάλη ὡς ἔξαρχος στήν Ἀδριανούπολη, ὅταν οἱ Βούλγαροι κακοποίησαν σύροντας ἀπό τά πόδια τόν Μητροπολίτη Ἀδριανουπόλεως Διονύσιο. Στίς 12 Μαΐου 1879, ἐξελέγη Μητροπολίτης Τραπεζοῦντος καί τοῦ ἀνατέθηκε ἡ ἐποπτεία καί ἐπιτήρηση τῶν τριῶν ἐξαρχιῶν σταυροπηγιακῶν μονῶν Σουμελᾶ, Βαζελῶνος καί Περιστερεῶτα. Ὁ Ἅγιος ἐπελήφθη τοῦ ἔργου τῆς περιφρουρήσεως καί ἀσφάλειας τοῦ ποιμνίου του ἀπό τίς ἐπιθέσεις τῶν μεταναστῶν Τούρκων κάνοντας τίς δέουσες ἐνέργειες πρός τόν Γενικό Διοικητή Τραπεζοῦντος καί πρός τήν Μεγάλη τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία. Ὅμοια μερίμνησε καί γιά τήν μείωση τῆς βαριᾶς φορολογίας τῶν Χριστιανῶν. Κατά τά ἔτη 1882 – 1883, ὅταν ἡ Τουρκική Κυβέρνηση ἐπιχείρησε νά ἐπέμβει στά διδακτικά βιβλία πρός ἄμεση ἀπόσυρση αὐτῶν, μεσολάβησε μέ διπλωματκό τρόπο ὡς ἐγγυητής ὁ Γρηγόριος ἐπιτυγχάνοντας τήν διατήρηση τῶν βιβλίων στά σχολεῖα. Στίς 22 Δεκεμβρίου 1884, ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ἐκλέγεται Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης. Ἐδῶ ἀνέλαβε τά καθήκοντά του σέ δύσκολες περιστάσεις γιά τίς κοινότητες τῆς Θεσσαλονίκης. Τό κοινοτικό ζήτημα ἦταν σέ κρίσιμη καμπή ἀπό τήν ἐποχή τοῦ προκατόχου του Μητροπολίτου Καλλινίκου. Ὅμως ἡ ἀτμοσφαιρα τῆς Θεσσαλονίκης ἦταν τόσο δηλητηριασμένη, ὥστε ὁ Γρηγόριος οἰκειοθελῶς ζήτησε τήν μετάθεσή του. Ἔτσι, στίς 28 Σεπτεμβρίου 1889, ἐκλέγεται Μητροπολίτης Ἰωαννίνων. Ἐκεῖ προφύλαξε τήν πόλη τῶν Ἰωαννίνων μαζί μέ τούς γενικούς προξένους κατά τόν πόλεμο τοῦ 1897.

Ὁ Ἅγιος διατηροῦσε πνευματική σχέση μέ τά μοναστήρια καί τούς Ἡγουμένους τῆς νήσου στίς βιβλιοθῆκες τῶν ὁποίων φυλάσσεται ἡ προσωπική του βιβλιοθήκη.

Στίς 22 Μαΐου 1902, ὁ Γρηγόριος ἐκλέγεται Μητροπολίτης Ἡρακλείας καί Ραιδεστοῦ. Ὅπως φαίνεται, ἡ ἐπαρχία του τόν καιρό ἐκεῖνο κινδύνευε ἀπό τούς Οὐνῖτες, οἱ ὁποῖοι διενεργοῦσαν προσηλυτισμό. Μέ ἐπιτυχημένες ἐνέργειές του ὁ Ἅγιος Γρηγόριος κατόρθωσε νά ἐπαναφέρει στήν Ὀρθοδοξία ἀποσχισμένες οἰκογένειες ἀπό τήν Οὐνία καί μέ ἄλλες ἐνέργειές του νά προστατέψει τό ποίμνιό του ἀπό τήν δράση τῶν Βουλγάρων. Στήν Ραιδεστό, μετά πολυώδυνο μαρτυρικό βίο, εἶδε ἀπελαυνόμενος τούς περισσότερους Χριστιανούς τῆς Θράκης. Περί τό 1921, περιῆλθε στήν Θεσσαλία καί Μακεδονία παροτρύνοντας καί ἐνθαρρύνοντας τήν ἐπάνοδο τῶν ἐκεῖ προσφύγων Θρακῶν στίς πατρίδες τους. Ὁ χαλασμός τοῦ 1922, πού ξερίζωσε τόν προαιώνιο Ἑλληνισμό τῆ Μικρᾶς Ἀσίας καί τῆς Ἀνατολικῆς Θράκης ἀπό τίς πατρογονικές ἑστίες του, τόν ἔφερε καί αὐτόν πρόσφυγα στήν Θεσσαλονίκη ὡς ἄλλον Μωϋσῆ, μαζί μέ τό ποίμνιό του καί τήν θαυματουργή εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς Ρευματοκράτειρας.

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος κοιμήθηκε, τό ἔτος 1925, μετά ἀπό μία βραχυχρόνια νόσο καί ἐνταφιάσθηκε στό κοιμητήριο τῆς Εὐαγγελίστριας.

Ἡ ἀνακομιδή τῶν σεπτῶν αὐτοῦ λειψάνων ἔγινε στίς 20 Ὀκτωβρίου 1979 καί σήμερα φυλάσσονται στόν ἱερό ναό Ἁγίου Δημητρίου Θεσσαλονίκης, ὅπου καί ἐπιτελοῦν πλῆθος θαυμάτων.