Ἡ εἰκόνα ἀναπαριστᾶ τήν Παναγία Βρεφοκρατοῦσα καί ἑορτάζει, ἐπίσης, στίς 8 Σεπτεμβρίου.

Στήν περιοχή τοῦ Ποτσάεβ, τόν 10^ο αἰῶνα μ.Χ., ὁ Μέγας Βλαδίμηρος ἔκτισε στήν πόλη τόν Καθεδρικό ναό τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου. Ὁ μικρός λόφος τοῦ Ποτσάεβ ἀναδείχθηκε πολύ νωρίς μοναστικό κέντρο στήν περιοχή, ἐπειδή στά πολλά σπήλαιά του ἔζησαν κατά καιρούς πολλοί ἀσκητές. Τόν 13^ο αἰῶνα μ.Χ., μέ τήν εἰσβολή τῶν Τατάρων καί τήν καταστροφή τῶν μοναστικῶν κέντρων τοῦ Κιέβου, πολλοί μοναχοί τῆς Λαύρας τῶν Σπηλαίων βρῆκαν καταφύγιο στά σπήλαια τοῦ Ποτσάεβ. Τότε τοποθετεῖται χρονικά καί ἡ ἐμφάνιση τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου στό ὄρος Ποτσάεβ (ἔτος 1340).

Ἡ Λαύρα τοῦ Ποτσάεβ ἔγινε μεγάλο ἱεραποστολικό κέντρο στίς ἡμέρες τοῦ ἡγουμένου της Ὁσίου Ἰώβ († 6 Μαΐου) καί παρέμεινε κέντρο ἀγωνιζόμενης Ὀρθοδοξίας στήν εὐαίσθητη αὐτή περιοχή μέχρι τό 1720, ὁπότε καί κατέλαβαν οἱ Οὐνῖτες. Μετά τήν ἐπανάσταση τοῦ 1917, οἱ μοναχοί της γνώρισαν διωγμούς, ἐξορίες καί φυλακίσεις καί ἡ προσέλευση προσκυνητῶν εἶχε ἀπαγορευθεῖ. Ἔμεινε ὅμως πάντοτε ἀνοικτή, καταφύγιο τοῦ δοκιμαζόμενου ὀρθόδοξου λαοῦ. Μετά τήν πτώση τοῦ κουμμουνιστικοῦ καθεστῶτος (1989), ἄρχισε ἡ ἀναστήλωση τῆς Λαύρας (ἔχει λαμπρά καί ἐκτεταμένα κτίρια, δύο Καθεδρικούς ναούς – τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου καί τῆς Ἁγίας Τριάδος), ἐνῶ ἡ ἀδελφότητα ἐνισχύθηκε μέ τήν προσέλευση δεκάδων νέων μοναχῶν.