Ἡ Ἁγία Ἄννα γεννήθηκε στήν Βηθλεέμ, καταγόταν ἀπό τήν φυλή λευΐ καί ἦταν κόρη τοῦ ἱερέα Ματθάν καί τῆς Μαρίας. Ὁ Ματθάν ἱεράτευε ἐπί τῆς βασιλείας Κλεοπάτρας καί Σαπώρου ἤ Σαβωρίου, βασιλέως τῶν Περσῶν, καί τπης βασιλείας Ἡρώδου τοῦ Ἀντιπάτρου. Αὐτή εἶχε δύο ἀδελφές, τήν Σοβή, μητέρα τῆς Ἁγίας Ἐλισάβετ καί γιαγιά τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Βαπτισθοῦ, καί τήν Μαρία, μητέρα τῆς Σαλώμης, σύζυγο τοῦ Κλεόπα ἤ Ἀλφαίου. Παντρεύτηκε δέ καί ἡ τρίτη, ἡ Ἄννα, στήν γῆ τῆς Γαλιλαίας, καί γέννησε Μαρία τήν Θεοτόκο, πού σημαίνει ὅτι ἡ Σαλώμη, ἡ Ἐλισάβετ καί ἡ Θεοτόκος, ἦσαν κόρες τριῶν ἀδελφῶν καί μεταξύ τους πρωτεξαδέλφες. Ἡ Ἄννα, λοιπόν, ἀφοῦ γέννησε τήν σωτηρία ὅλου τοῦ κόσμου, τήν Παναγία, καί τήν ἀπογαλάκτισε, τήν ἀνέθεσε στό Ναό, ὡς ἄμμωμο δῶρο στόν Παντοκράτορα Θεό, καί ἔζησε τό ὑπόλοιπο τῆς ζωῆς της μέ σωφροσύνη καί ἄμεμπτο τρόπο, μέ νηστεῖες, προσευχές ἐλεημοσύνες πρός τούς φτωχούς μέχρις ὅτου ἐξεδήμησε μέ εἰρήνη πρός τόν Κύριο. Τελεῖται δέ ἡ Σύναξις αὐτῆς «ἐν τῷ Δευτέρῳ».

Ὅταν νημφεύθηκε τόν Ἰωακείμ ἀπό τήν φυλή Ἰούδα, πού ἦταν ἄνδρας δίκαιος καί θεοσεβής, ἀξιώθηκε τήν ὑπέρτατη τιμή καί τήν εὐτυχία, πρός ἐπιβράβευση τῆς εὐσέβειας καί τῶν φιλανθρωπικῶν ἔργων της, νά ἀποκαταστήσει κόρη ἀπαράμιλλη καί μοναδική, τήν Μητέρα τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τήν Παναγία.

Ἡ Ἀκολουθία τῆς Κοιμήσεως τῆς Ἁγίας Ἄννης δέν συνιστᾶ μία ἁπλή ἀναφορά τῆς ἑορτῆς, ἀλλά προβάλλει τήν ἔλευση τοῦ Χριστοῦ διά τῆς Παναγίας Μητέρας Του. «Οἱ ἐξ ἀκάρπων λαγόνων, ράβδον ἁγίαν τήν Θεοτόκον βλαστήσαντες, ἐξ ἧς ἡ σωτηρία τῷ κόσμῳ ἀνέτειλε, Χριστός ὁ Θεός». «Τῆς μητρός τοῦ Δεσπότου καί Ποιητοῦ, μήτηρ γέγονας Ἄννα πανευκλεής…». Ἔτσι, ἡ κοίμηση τῆς Ἁγίας Ἄννης, καί μαζί μέ αὐτήν τοῦ Ἁγίου Ἰωακείμ, λειτουργεῖ παραπεμπτικά καί ἀναγωγικά: δι’ αὐτῶν τιμᾶται καί ἐγκωμιάζεται ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός. «Μνήμην Δικαίων τελοῦντες, σέ ἀνυμνοῦμεν, Χριστέ».

Ἀπολυτίκιο. Ἦχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.

Ζωήν τήν κυήσασαν, ἐκυοφόρησας, Ἁγνήν Θεομήτορα, θεόφρον Ἄννα· διό πρός λῆξιν οὐράνιον, ἔνθα εὐφραινομένων, κατοικία ἐν δόξῃ, χαίρουσα νῦν μετέστης, τοῖς τιμῶσί σε πόθῳ, πταισμάτων αἰτουμένη ἱλασμόν, ἀειμακάριστε.

Κοντάκιον  Ἦχος β’. Τά ἄνω ζητῶν.

Προγόνων Χριστοῦ, τήν μνήμην ἑορτάζομεν, τήν τούτων πιστῶς, αἰτούμενοι βοήθειαν, τοῦ ῥυσθῆναι ἅπαντας, ἀπό πάσης θλίψεως τούς κράζοντας· ὁ Θεός γενοῦ μεθ’ ἡμῶν, ὁ τούτους δοξάσας ὡς ηὐδόκησας.

Ἕτερον Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ.

Ὡς τοῦ Σωτῆρος εὐκλεέστατοι Προπάτορες

Ἐπουρανίων δωρεῶν ἄμφω ἐτύχετε

Ἰωακείμ τε καί Ἄννα οἱ θεοφόροι.

Ἀλλ’ ἐκ πάσης ἐπηρείας ἐκλυτρώσασθε

Τούς αἰτοῦντας τήν θερμήν ὑμῶν ἀντίληψιν

Καί κραυγάζοντας, χαίροις ζεῦγος θεόκλητον.

Μεγαλυνάριον.

Χαίρουσα μετέστης πρός τήν ζωήν, Ἄννα ὥσπερ μήτηρ, τῆς τεκούσης τόν Ποιητήν. Ὅθεν τούς τιμῶντας, τήν θείαν κοίμησίν σου, χαρᾶς τῆς ἀθανάτου, μετόχους ποίησον.