Ὁ Ὅσιος Ἰάκωβος Τσαλίκης γεννήθηκε στό Λιβισί τῆς Μικρᾶς Ἀσίας στίς 5 Νοεμβρίου τοῦ 1920. Ἦταν παιδί εὐσεβῶν γονέων, τῆς Θεοδώρας καί τοῦ Σταύρου Τσαλίκη. Ἡ μητέρα του εἶχε γεννήσει ἑννέα παιδιά, ἀλλά εἶχαν ἐπιζήσει μόλις τά τρία.

Στά παιδικά του χρόνια ἔζησε τήν Μικρασιατική καταστροφή και τόν ξεριζωμό τῶν Ἑλλήνων ἀπό τήν Μικρά Ἀσία. Ὁ πατέρας του, ὅπως και ὅλοι οἱ Χριστιανοί ἄντρες, ὁδηγήθηκε σέ τάγματα ἐργασίας στά βάθη τῆς Ἀνατολίας.

Μέ τήν ἀνταλλαγή πληθυσμῶν, ἡ οἰκογένειά του, με τόν πατέρα να θεωρεῖται ἀγνοούμενος, ἐγκαταστάθηκε ἀρχικά στό χωριό Ἅγιος Γεώργιος Ἄμφισσας, σέ συνθήκες πολύ δύσκολες, μαζί μέ ἄλλους Ἕλληνες πρόσφυγες, μέσα σέ μιά ἀποθήκη. Ὁ πατέρας του, ἀφοῦ ἐπέζησε ἀπό τά τάγματα ἐργασίας, πέρασε μέσα ἀπό τήν Μάκρη τῆς Μικρᾶς Ἀσίας και ἔφτασε στήν Ἑλλάδα μέ πλοῖο, και ἀναζητώντας ἐργασία βρέθηκε στήν Ἄμφισσα ὅπου ἐπανενώθηκε μέ τήν οἰκογένειά του.

Τό 1925 ἡ οἰκογένειά του μετακόμισε στη Φαράκλα Εὐβοίας, ὅπου ὁ Ἰάκωβος, τό 1927 ὅπου ξεκίνησε τό σχολεῖο, διδάχθηκε τά πρῶτα ἐκκλησιαστικά γράμματα, στό ναό τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς. Ἔδειχνε ἀπό μικρή ἡλικία τήν κλίση του γιά τόν μοναχισμό, ἕνεκα τοῦ ἀσκητικοῦ βίου πού διῆγε καί ἄρχισαν νά φαίνονται τά πρῶτα χαρίσματα πού τοῦ χάρισε ὁ Θεός. Μετά ἀπό ἕνα ὅραμα, πού εἶδε τήν Ἁγία Παρασκευή, κατάλαβε ὅτι θά ἀκολουθήσει τόν ἀσκητικό βίο.

Το 1933, ἀφοῦ ὁλοκλήρωσε το δημοτικό σχολεῖο, δέν κατάφερε να συνεχίσει τίς σπουδές του στό Γυμνάσιο, ἐξ αἰτίας τῶν οἰκονομικῶν δυσχερειῶν τῆς οἰκογένειάς του, καί βοηθοῦσε τόν πατέρα του σέ διάφορες ἐργασίες.

Σέ ἡλικία 15 ἐτῶν ἀσθένησε σοβαρά, ἀλλά μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, τό ξεπέρασε καί ἐπέζησε. Πέντε χρόνια ἀργότερα, θά ξεσπάσει ὁ Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, ὅπου καί πάλι θά ἀσθενήσει σοβαρά, ἀλλά καί πάλι μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, θά τό ξεπεράσει. Τό 1942, θά χάσει τήν μητέρα του καί τόν ἑπόμενο χρόνο, ὁ Ἰάκωβος θα πιαστεῖ αἰχμάλωτος ἀπό τούς Γερμανούς, μαζί μέ ἄλλους συγχωριανούς του, ὅπου θά τούς ὁδηγήσουν στό χωριό Στροφυλιά Εὐβοίας.

Τό 1947 κλήθηκε νά ὑπηρετήσει στόν στρατό, στό Σῶμα Ἐφοδιασμοῦ καί Μεταφορῶν καί ὅταν ἀπολύθηκε, τό 1949, ἦταν ἡ χρονιά πού ἔχασε καί τόν πατέρα του.

Τό 1951, πάντρεψε τήν ἀδελφή του Ἀναστασία, καί ἔτσι μπόρεσε νά πραγματοποιήσει τήν θέλησή του γιά τόν Μοναχισμό καί εἰσῆλθε στήν Ἱερά Μονή Ὁσίου Δαυΐδ στήν Εὔβοια, πού τήν ἐποχή ἐκείνη ἦταν σέ ἐρειπιώδη κατάσταση, με τρεῖς μοναχούς. Τό μοναστῆρι, ἔδειχνε ἐγκαταλελλειμένο, καί μέσα σέ αὐτό ζοῦσαν βοσκοί μέ τά ζῶα τους. Οἱ δέ τρεῖς μοναχοί, τοῦ ἔδωσαν ἕνα κελί κατεστραμμένο, ἑξωθώντας τον νά ἐγκαταλείψει. Ὅντως καί ἔτσι ἔγινε. Ξαναγύρισε στή Φάρακλα, ἀλλά ὅχι γιά πολύ καί ξαναγύρισε στό Μοναστήρι, ὅπου βοηθοῦσε ὅπως μποροῦσε στήν καθαριότητα ἀλλά καί σέ διάφορες ἐπισκευές, εἰσπράττοντας ὅμως εἰρωνίες καί ἀποδοκιμασίες ἀπό ἕναν ἐκ τῶν μοναχῶν.

Στίς 31 Νοεμβρίου τοῦ 1952 ἐκάρη μοναχός καί ὁ τότε Ἡγούμενος τόν κατέστησε Οἰκονόμο τῆς Μονῆς. Στίς 17 Δεκεμβρίου τοῦ 1952, χειροτονήθηκε διάκονος, στήν Χαλκίδα καί δύο ἡμέρες μετά, ἱερέας. Ὁ Ἰάκωβος ἐπιδόθηκε σέ καθημερινή ἄσκηση στήν μονή καί τέλεση τῆς Θείας Λειτουργίας.

Τό 1953, ἀνακάλυψε στήν περιοχή μία μικρή σπηλιά, ὅπου ἦταν τό ἀσκητήριο τοῦ Ὁσίου Δαυίδ, ὅπου κατέφευγε γιά νά προσευχηθεῖ.

Τό 1975, ὁ νέος Μητροπολίτης Χαλκίδος Χρυσόστομος Βεργής, τοῦ ἀνέθεσε τήν ἡγουμενία τῆς Μονῆς. Εἶχε γίνει ἰδιαιτέρως δημοφιλῆς καί κόσμος πιστῶν συνέρρεε στή Μονή γιά νά τόν συμβουλευθοῦν καί νά ἐξομολογηθοῦν. Στήν ἐξομολόγηση ἦταν ἐπιεικής, ἐνῶ ἀντιθέτως ἦταν ἰδιαίτερα αὐστηρός μέ τόν ἑαυτό του.

Ὡς ἡγούμενος πλέον, ἔδωσε μεγάλη σημασία στις ἐπισκευές τῆς μονῆς καί καθημερινά ἀσχολοῦνταν μέ τήν ἀνακαίνισή της καί ἀνέγειρε κωδωνοστάσιο, παρεκκλήσια καί κελλιά, καθώς καί ἄλλους χώρους ὅπου ἦταν ἀπαραίτητοι γιά τήν εὔρυθμη λειτουργία τῆς μονῆς.

Ἡ ἤδη ἐπιβαρυμένη ὑγεία του, ἄρχισε να ἐπιδεινώνεται μέ σημαντικό πρόβλημα στήν μέση του, τό ὁποῖο τόν ταλαιπωροῦσε ἀπό τό 1956. Το 1964, ἐμφάνισε πρόβλημα μέ τόν σχηματισμό πυωδῶν ἀμυγδαλῶν τό ὁποῖο τοῦ δημιούργησε ἀσθένεια στά νεφρά του τήν ὁποία ὑπέμεινε με πολύ ὑπομονη. Τό 1967 ἀσθένησε ἀπό σκωληκοειδίτιδα ὅπου τοῦ προκάλεσε περιτοναϊκή ἀντίδραση ὅπου καί χειρουργήθηκε. Τήν ἴδια χρονιά χειρουργήθηκε σέ βουβωνοκήλη καί στόν προστάτη. Τό 1974, παρουσίασε προβλήματα φλεβίτιδας καί εἰσήχθη στό Νοσοκομεῖο ΝΙΜΤΣ στήν Ἀθηνα. Τό 1980, διαγνώσθηκε μέ καρδιακή ἀνεπάρκεια καί χειρουργήθηκε, τό 1986, γιά τοποθέτηση βηματοδότη στό Γενικό Κρατικό Νοσοκομεῖο τῆς Ἀθηνας. Στίς 23 Σεπτεμβρίου τοῦ 1990 νοσηλεύθηκε μέ καρδιακή ἀρρυθμία. Μάλιστα στό νοσοκομεῖο γνώρισε καί τόν τότε Πρωθυπουργό, τόν Ἀντρέα Παπανδρέου, ὅπου ἐκείνη τήν ἐποχή ἐγχειρίστηκε. Τό 1991, μετά ἀπό ἔκτακτη νοσηλεία στήν ἐντατική, ἐπέστρεψε στή Μονή, ὅπου ἐκεῖ ὑπέστη λοίμωξη ἡ ὁποία ἐξελίχθηκε σέ πνευμονία. Παρότι ὁ ἱατρός του ἐπέμενε νά ἐπιστρέψει στό νοσοκομεῖο, ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ἀρνήθηκε, λέγοντάς του ὅτι δέν προλαβαίνει να πάει, προαισθανόμενος τό τέλος του.

Στίς 21 Νοεμβρίου τοῦ 1991, ὁ Ὅσιος Ἰάκωβος, ἀφοῦ πρῶτα συμμετεῖχε στήν Θεία Λειτουργία τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου καί ἀφοῦ ἔλαβε τά Ἄχραντα Μυστήρια, ἐκοιμήθη μέ εἰρήνη.

Στίς 27 Νοεμβρίου τοῦ 2017, ἡ Ἁγία καί Ἱερᾶ Σύνοδος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, πού συνεδρίασε στό Φανάρι ὑπό τήν προεδρία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου, ἀποφάσισε τήν ἁγιοκατάταξη τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Ἰάκωβου Τσαλίκη, ἐκ Λιβισίου τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, Ἡγουμένου τῆς ἐν Εὐβοίᾳ Μονῆς Ὁσίου Δαυΐδ, καί ὅρισε, ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου, νά τιμᾶται στίς 22 Νοεμβρίου ἑκάστου ἔτους.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Θείας Πίστεως

Χαίρει ἔχουσα, σέ παραστάτην, ἡ πολύφημος νῆσος Εὐβοίας, καί τοῦ Ὁσίου Δαυΐδ ἐπαγάλλεται, ἡ θεία Μάνδρα τόν τάφον σου ἔχουσα, θεοχαρίτωτε πάτερ Ἰάκωβε, σύ γάρ χάριτας, βλυστάνεις ἡμῖν ἑκάστοτε, ὡς ῥεῦμα Παρακλίτου ἀνεπίσχετον.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.

Εὐβοίας τόν ἔφορον καί κοινοβίου Δαυΐδ, σεπτόν προεξάρχοντα καί τοῦ λαοῦ ὁδηγόν, Ἰάκωβοςν ὅσιον, δεῦτε ἐν εὐφροσύνῃ καταστέψωμεν ὕμνοις, οὕτος γάρ ἐντυγχάνει, τῷ Χριστῷ ὑπέρ πάντων, παρέχει δέ τοῖς ἀνθρώποις, χάριν καί ἔλεος.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. α’. Τόν συνάναρχον Λόγον

Τῶν ὁσίων Πατέρων τά κατορθώματα, ἐν ἐσχάτοις τοῖς χρόνοις ζηλώσας ἅγιε, ἀνεδείχθης μιμητής τύτων Ἰάκωβε, ἐν τῇ μάνδᾳ τοῦ Δαυΐδ, τοῦ προστάτου σου σεμνέ, ποιμάνας ταύτην ἐνθέως, διό σύν τούτω μη παύσῃ, ὑπέρ ἡμῶν ἀεί δεόμενος.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης

Λαμπρυνθείς τοῦ Δεσπότου ταπεινώσει, Ἰάκωβε, κάλλος ἐνεδύθεις ἀρχαῖον, καταυγάσας τήν Εὔβοιαν. Διό συλλειτουργῶν τοῖς Χερουβείμ, ὡράθης Ἐκκλησίας χαρμονή, σύν Δαβίδ καί Ἰωάννῃ, ἱλαστικῶς φαιδρύνων τούς βοῶντάς σοι· Δόξα τῷ σέ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σέ ἁγιάσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διά σοῦ, πᾶσιν ἱάματα.

Κοντάκιον. Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον

Μεγαλυνάριον

Χαίροις τῆς Εὐβοίας ὁ στολισμός, καί ποιμήν τῆς Μάνδρας, τοῦ ὁσίου πατρός Δαυΐδ. Χαίροις ὀρθοδόξων, ὁ βοηθός ἐν πᾶσι, Ἰάκωβε παμμάκαρ, ἡμῶν καύχημα.

Ἕτερον Μεγαλυνάριον