Ἔζησαν στὰ χρόνια του Καίσαρα Κλαυδίου τοῦ Β’ γύρω στὸ 270 μ.χ.

Ὁ Καισάριος καταγόταν ἀπὸ τὴν Ταρακήνη, ὅπου καὶ κήρυττε τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ ὡς διάκονος. Τὸν συνέλαβαν καὶ τὸν ὁδήγησαν στὸν Λοξώριο, ὁ ὁποῖος προσπάθησε νὰ τὸν δελεάσει γιὰ νὰ ἀπαρνηθεῖ τὴν πίστη του καὶ νὰ ἀσπαστεῖ τὰ εἴδωλα. Νομίζοντας ὅτι τὸν εἶχε πείσει νὰ ἀσπαστεῖ τὰ εἴδωλα τὸν ὁδήγησε στὸν βωμὸ καὶ τοῦ ζήτησε νὰ προσευχηθεῖ. Ὁ Καισάριος γονατίζοντας ἀπεύθυνε θερμότατη δέηση πρὸς τὸν Ἰησοῦ Χριστό, εὐθὺς μετὰ τὸ χέρι τοῦ Κυρίου ἀνέτρεψε τὸν βωμὸ μὲ ἀποτέλεσμα νὰ σπάσουν τὰ εἴδωλα.

Ὁ Λεόντιος ὁ ὑπατικὸς ποὺ βρισκόταν μπροστὰ στὴ θεία αὐτὴ παρέμβαση πίστεψε εἰς τὸν Ἰησοῦ Χριστό. Πλησίασε τὸν ἱερέα Ἰουλιανὸ καὶ τοῦ ζήτησε νὰ τοῦ δώσει τὸ θεῖο βάπτισμα. Ὁ Ἰουλιανὸς ἦταν ἄνδρας πιστός, σεβαστὸς καὶ φωτισμένος κήρυκας τῆς εὐαγγελικῆς ἀλήθειας.
Ὁ ἄρχοντας Λοξώριος διέταξε νὰ βάλουν τὸν Καισάριο καὶ τὸν Ἰουλιανὸ σὲ σάκους καὶ νὰ τοὺς πετάξουν στὴ θάλασσα, σὰν τιμωρία τῆς πίστεώς τους. Ὁ Ἰουλιανὸς λίγο πρὶν τὸ τέλος τους προφήτεψε στὸν Λοξώριο ὅτι μετὰ ἀπὸ δυὸ ἡμέρες δὲν θὰ μπορεῖ νὰ περπατήσει στὴν παραλία ἐκείνη στὴν ὁποία βρισκόντουσαν.
Οἱ Ἅγιοι μαρτύρησαν μὲ πνιγμό. Ὕστερα ἀπὸ δυὸ ἡμέρες ὁ Λοξώριος δαγκώθηκε ἀπὸ δηλητηριώδη φίδι καθὼς περπάταγε στὴν παραλία, στὴν ὁποία θανατώθηκαν οἱ Ἅγιοι.